Aad van Dullemen (78) uit Aalden is bestuurslid van de Historische Vereniging Zweeloo (HVZ). De HVZ is dit jaar 25 jaar oud en organiseerde onlangs in de ruimte boven de houtzagerij van het Frensenhoes de mooie expositie “Deur de Tied”. Geheel op persoonlijke titel zette de heer van Dullemen zijn gedachten hierover op papier.
Donderdagmorgen 17 oktober hadden we bijna 80 leerlingen van de Anwende op bezoek bij onze tentoonstelling. Ik mocht als suppoost optreden en dat was een hele ervaring.
Aan de hand van een leuke quiz werden de jongens en meisjes van groep 7 en 8 langs de diverse objecten geleid. Om ze behulpzaam te zijn, zonder hen direct het antwoord op de vragen te verschaffen, mocht ik hints geven waar en op welke manier ze de oplossing konden vinden. Dit deed ik o.a. door ze te verwijzen naar een vitrine of tableau.
Dat “grote mensen taal” voor jongens en meisjes van deze leeftijd soms moeilijk te begrijpen valt, blijkt uit de vraag van een jongeling: “meneer, wat zijn attributen?” Nadat ik hem verteld heb dat het “dingen” zijn, klaart zijn gezicht op en begeeft hij zich naar de betreffende vitrine om het “attribuut” alsnog te duiden en zijn quizformulier te vervolmaken.
Uiteraard is dat ook het woord “Neolithicum”. Ik vind het dan terecht hen naar de vitrine met de stenen bijlen te verwijzen, het bijschrift goed te lezen en dat in de eerste zin het antwoord verborgen zit.
Het thema “OORLOG” maakt, waarschijnlijk door verhalen van grootouders, nog steeds diepe indruk op de jeugd. Ik krijg dit bevestigd door een lang verhaal van een jongeman over zijn opa dat ik niet helemaal kan volgen, maar als ik aan het eind van zijn verhaal vragend zeg: “en toen moest je opa zeker onderduiken”, knikt hij heel bevestigend.
Een jongeling, wijzend op de twee verroeste helmen, zegt tegen zijn vriendje: “dat zijn moffen-mutsen”, kennelijk verhalen van zijn opa citerend die het niet zo met Duitsers opheeft. Prachtig!
Ook een bruinachtige vlek op een van de draagbanden van de parachute heeft hun bijzondere aandacht. “Meneer, is dat bloed?”. Om hun fantasie niet meteen de grond in te boren, zeg ik dat het best zo zou kunnen zijn.
Een hilarische vraag van de quiz is: “hoe lang brandt de witte kat?”. Als oudere weet je dat het een bekend merk batterij was. Bij deze vraag aangekomen kijken de leerlingen verbaasd om zich heen, op zoek naar een witte kat, om tenslotte aan mij te vragen waar het beest zich verscholen heeft. Ik verwijs hen dan naar het door Fokko Kuipers prachtig gefabriceerde bankje, onderaan het tableau “VERVOER”, waarop zich o.a. een doosje bevindt met daarin een batterij, met op het deksel een witte kat en de gevraagde informatie.
Vooraf gegaan door de “meester” verdwijnt het hele spul, gehuld in veiligheidshesjes, na afloop van het bezoek, luid kwetterend doch zeer gedisciplineerd, twee aan twee fietsend als een kleurig lint, richting Aalden. Zo te zien zeer voldaan!
Gezien het enthousiasme van de kinderen mogen we trots zijn op wat we met zijn allen op “onze zolder” tot stand hebben gebracht.
