TERZIJDE – column van Hans Terbach. In onze dorpen mogen we zeker niet mopperen over de aanwezigheid van wat in jargon de formele zorg heet: huisarts, apotheek, fysio, tandarts , Treant, Icare, maatschappelijk werk, wijkverpleegkundige, etcetera. Allemaal in de buurt. Dat is echt geweldig. En men overlegt onderling ook nog om zo de zorg verder te kunnen verbeteren.
Wat mij betreft mag dat “onderling” best wat verbreed worden in onze gemeente. Mijn ideaal zou zijn: het maakt niet uit welke zorgverlener je benadert, maar zij of hij zorgt dat je bij de in jouw situatie beste hulpverlener terecht kan. Daarvoor moeten echter nog wat “muurtjes geslecht” worden. Financiën en zorgverzekeraars spelen daarbij ook een rol. Maar dat gaat in deze column te ver om dat uit te werken.
Een zorgkaart met alle instanties en adressen/telefoonnummers zou wel handig zijn. Met name voor ouderen die regelmatig toch nog het gevoel hebben van een kast naar de muur te worden gestuurd. Bovenstaande gaat vooral over het zogenoemde curatieve, het zorgverlenende deel.
Nu heeft de gemeente(raad) kortgeleden een beleidsplan voor het zogenoemde sociale domein “Samen Krachtig” vastgesteld waarin onder meer beleidsrichtingen op zorggebied worden aangegeven. Speerpunt: preventie. Prima maar concrete uitvoeringsplannen en – notities ontbreken nog. Dus: kom op gemeente en politiek, op naar de volgende ronde!
Over de formele zorg maak ik me dus geen zorgen, maar in een volgende aflevering van Terzijde ga ik in om wat men de informele zorg noemt. En daar begint op sommige punten de schoen te wringen.
Hans Terbach is onder andere voorzitter van Dorpsbelangen Aalden. Hij schrijft deze column op persoonlijke titel.
Bron: Oes Eig’n Kraantien d.d. 16 januari 2018.
