Betsie Verberk: Zeeuws Meisje in Drenthe…..Ze geeft les in Emmen, ze houdt van wandelen, hardlopen, cultuur en natuur en vertelt op deze plaats regelmatig iets over haar ervaringen op het Drentse platteland. Vandaag de elfde bijdrage van het Zeeuws Meisje in Drenthe. Dit keer gaat ze voor een studiereis naar Canada…….
Zeeuws Meisje gaat naar Canada
Voor de opleiding die ik volg, de Master Educational Needs, moet ik af en toe een beetje over de grens kijken. Je kunt deze ‘internationalisering’ dicht bij huis doen, met behulp van digitale middelen, of je kunt afreizen naar een ander land. Ik had enorm veel geluk: van Het Esdal College mocht ik een week naar Canada. In Toronto en Ottawa zou ik verschillende scholen bezoeken én het Ministerie van Onderwijs, ik zou er meedoen aan een werkconferentie en daarnaast was er, als kers op de taart, ook nog een tripje naar de Niagara Falls.
Afgelopen maand vlogen we over de oceaan; docenten, begeleiders en een heel clubje studenten. Onder hen ook M., die uit Stieltjeskanaal kwam. Ik had haar nooit eerder gezien, maar we wonen zo dicht bij elkaar dat samen naar Schiphol rijden wel handig leek. Het was erg gezellig, want ondanks dat we elkaar tijdens die rit pas voor het eerst ontmoetten, kletsten we de hele rit over van alles en nog wat. Nee, zij was ook nog nooit in Canada geweest, en ja, het wonen in een klein dorp is toch wel heel erg fijn.
We zwierven wat af, daar in die Canadese steden. Wolkenkrabbers zo hoog als het oog reikt en auto’s zo groot als huizen. Gele schoolbussen, precies als in de film. En ja, als je achterin zit, wip je met je hoofd bijna tegen het dak als de chauffeur door een gat rijdt en gaten zijn er genoeg. De kleine supermarkten zijn tien keer zo groot als de Coop hier en ik zou niet weten hoeveel nationaliteiten ik in die ene week heb geteld. Mooi was het om te merken dat docenten aan die kant van de Atlantische Oceaan precies dezelfde zorgen hebben over het leerproces als wij. En leerlingen? Ja, ook die zijn niet anders als hier. Op zijn tijd hard werken en heel graag chillen met vrienden.
Na een week vlogen we alweer huiswaarts. M. en ik keken elkaar aan en we knikten. Het was prachtig. Indrukwekkend om een weekje mee te maken die mega-wolkenkrabbers, maar nu wilden we de wolken zelf weer zien en vogels horen fluiten. Groen zien en ruiken, geen uitlaatgas. ‘Je kunt het meisje wel uit het dorp halen…’ begon ik, en M. begon te lachen. Het dorp wil nooit uit het meisje. Dat meisje wil altijd weer terug, waar ze ook gaat.
Oes Eig'n Kraantien d.d. 31 juli 2018
