Betsie Verberk: Zeeuws Meisje in Drenthe…..Ze geeft les in Emmen, ze houdt van wandelen, hardlopen, cultuur en natuur en vertelt op deze plaats regelmatig iets over haar ervaringen op het Drentse platteland. Vandaag de twaalfde bijdrage van het Zeeuws Meisje in Drenthe. Dit keer geeft ze het zwembad in Zweeloo een flinke poetsbeurt…….
Zeeuws Meisje doet de poetstoets
Vrijdag 7 september. Voor mij de eerste dag van een nieuw collegejaar, maar omdat ik pas om half elf op de hogeschool aanwezig hoef te zijn, kan ik ‘s morgens nog één keer een paar baantjes zwemmen in Zwembad Zweeloo. Het is immers het einde van het zwemseizoen voor de trimzwemmers in de ochtend. Ik kleed me om, stap onder de douche en wil naar het diepe bad lopen als ik een dame in badpak een snelle slalom op het terras zie maken met een karretje vol schoonmaakmiddelen.
Een dame met schort voor en een plumeau in de hand houdt het geheel nauwgezet in de gaten en moedigt aan. Ik ben nog niet bijgekomen van mijn verbazing of de dame met de plumeau vraagt of ik voort wil maken en ook met het karretje tussen de emmers door wil slalommen. De bezemstelen op het karretje zwaaien vervaarlijk heen en weer en het karretje zelf helt in de bochten gevaarlijk naar links en naar rechts, maar uiteindelijk kom ik zonder brokken aan bij de finish.
Hèhè, denk ik, nu zwemmen. Maar nee. Eerst komt nog deel twee van deze zogeheten poetstoets. Van de waslijn die over het terras gespannen is, pak ik een schuursponsje en daarmee ga ik het zwembad in. De randen van het bad zijn een beetje viezig en, zo spreekt juffrouw Janny met haar plumeau mij toe: ‘Als we er met zijn allen een rommeltje van maken, dan komt het niet goed.’ Samen met een medezwemster poets ik alsof mijn leven ervan afhangt. Natuurlijk moet het bad schoon. En ja, we hadden wel gezien dat het niet meer zo heel fris was. Na een poosje inspecteert juffrouw Janny ons werk, en dan komt het verlossende woord: we zijn geslaagd.
Intens genietend maak ik de laatste banen van dit zwemseizoen. Jammer, dat ik dit jaar niet zo vaak heb kunnen zwemmen. Jammer ook, dat het er dit seizoen niet van gekomen is om me als vrijwilliger in te zetten, maar ik bedenk dat er na de studie, waar ik mee bezig ben, vast weer meer gelegenheid komt. Na een kopje koffie, een chocolaatje en een praatje, verzuchten we dat het toch steeds zo lang lijkt, die zomer, maar het is zómaar weer voorbij. ‘Gelukkig,’ zeg ik, ‘is het ook altijd zó weer mei.’ En daar houden we ons dan toch maar weer aan vast.
Oes Eig'n Kraantien d.d. 11 september 2018
