Voordat we u weer deelgenoot maken van de kleine en grote waarnemingen van de Gazelle, willen we eerst de familie Oldewening sterkte wensen met het verlies van Roelof. Jarenlang was Roelof een gewaardeerd en geliefd schrijver van deze rubriek. In een van onze recente stukjes hebben wij hem een illustere voorganger genoemd. Wij zullen hem missen.
De Gazelle ziet het ook: in de natuur gaat alles gewoon door
Het voorgevoel van de Gazelle bleek achteraf helemaal juist te zijn. “Het zou vandaag 6 april wel eens de eerste warme dag van dit jaar kunnen worden” voorspelde de Gazelle. “Ik voel de lentekriebels in het frame, we moeten weer eens op pad.”
En zo fietsen we die maandagmiddag met de banden vol met wind door en langs de werkelijkheid van de anderhalve-meter- samenleving (“het nieuwe normaal”) en de wereld, die hieraan parallel gewoon doorgaat en waar ze geen weet hebben van corona. De wereld van de bloeiende magnolia’s, ontluikende bomen, vrolijke lammetjes, zingende merels, fladderende vlinders en helaas ook de eerste eikenprocessierupsen. Kortom: de natuur.
Eerst zien, dan geloven
In De Wheem zien we Lucas Masselink wat ankrummelen bij zijn ruim 120 jaar oude smederij. Op 1 mei a.s. hangt Lucas de smidshamer aan de wilgen, zo lazen we in de krant. Met zijn 91 jaar vindt hij zachtjesaan wel welletjes. “Ik moet het nog zien, eerst zien dan geloven”, mompelt de Gazelle.
Bij het kerkje van Sweel moeten we onwillekeurig denken aan Jan Reinders. Ruim 40 jaar was hij als koster hét gezicht van het monumentale kerkje. Enige maanden geleden overleed Jan, maar op deze zonnige middag zien we hem in onze herinnering nog trots voor “zijn kerkje” staan. Bij de toegang naar het kerkje lezen we dat er tot 1 juni geen diensten zijn.
En ze hadden een kat: Dot
Halverwege het fietspad naar Noord-Sleen zien we in de verte de Zweeler Straatmuzikant rustig op zijn kont langs de N381 zitten. Hij oogt tevreden, hoogstens zijn snor kan wel een opknapbeurtje gebruiken. Maar ja, vind in deze coronatijd maar eens een goede barbier!
Een eindje verder fietsen we links onder de N381 door het Sleenerzand in. Op een bankje is een man druk aan het bellen. “Even het thuisfront in Emmen laten weten waar we zijn”, legt hij desgevraagd uit. Hij is de eerste maar zeker niet de laatste “bankjesbeller” die we op ons tochtje tegenkomen. “Natuur en telefoon, het blijft iets onnatuurlijks”, moppert de Gazelle.
Het onderduikershol kunnen we natuurlijk niet links laten liggen. In het voorjaar van 1944 tot november 1944 zochten hier verschillende onderduikers bescherming tegen de Duitse bezetters. Vervelen? Nee hoor, lezen we op het informatiepaneel. Spelletjes, schaken, meubilair maken, konijnen vangen, alles kwam voorbij. En… ze hadden een kat: Dot geheten.
Al wat leeft en groeit en ons altijd weer boeit.
Een eindje voorbij de Galgenberg zitten een jongen en een meisje dicht tegen elkaar aan de rand van het zandpad. We weten het nu zeker: het is echt voorjaar!
Bij de parkeerplaats aan de Schapendijk proberen we op veilige afstand even in gesprek te komen met twee mannen in mooie oranje overalls. Helaas, we komen niet verder dan drie woordjes: “speak not Dutch.” En er stond toch echt Folkertsma op het geparkeerde busje.
Het boogbruggetje over het Oranjekanaal brengt ons naar Wezuperbrug. Bij het vakantiepark Molecaten Kuierpad is het ongekend rustig. ’t Is triest, triest en nog eens triest. Zoals altijd hebben we op de Brugstraat de wind tegen, hoewel de mevrouw in de scootmobiel daar anders over denkt: “Ik vind het heerlijk.”
In Wezup is het stil. Het zijn bizarre en bijzondere tijden, horen we de laatste dagen veelvuldig. Gelukkig is er die parallelle wereld nog. Die, zoals we zelf hebben kunnen zien, zich nergens iets van aantrekt en gewoon doorgaat. Om met de gevleugelde woorden van wijlen dr. Fop I. Brouwer te eindigen: al wat leeft en groeit en ons altijd weer boeit.
Oes Eig'n Kraantien d.d. 28 april 2020
