Zij geven hun zoon Michiel en vriendin Louise een droomkans, maar …
“Het voelt als een cultuurschok van Aalden naar de Rietlanden … én zonder onze gewaardeerde buurtjes Rinus en Ida”. Paul en Gonda Blaauwgeers kozen in december voor een woningruil en gaven hun zoon Michiel en vriendin Louise een droomkans, maar de ouders moeten wel enorm wennen aan de nieuwe woonomgeving in de nieuwbouw van de Rietlanden in Emmen, aan het kleine tuintje én zonder hun gewaardeerde buren Rinus en Ida Eisinga, met wie ze jarenlang lief en leed hebben gedeeld. Zal het voor Paul en Gonda ooit wennen in Emmen? “Het heeft tijd nodig!” Van de andere kant hebben Michiel en Louise hun droom kunnen verwezenlijken: ruimer wonen. Michiel weer terug in zijn geboortedorp. Louise in de buurt van haar familie in Oosterhesselen. En ze kan vanaf nu haar hondentrimsalon Oh My Dog beginnen.
Niet over een nacht ijs
Een woningruil tussen ouders en kind lijkt op voorhand een verhaal van mitsen en maren. Van veel bedenkingen en reserves. Dat was ook bij Paul en Gonda het geval. Ze zijn bepaald niet over een nacht ijs gegaan. Ze schetsen in een interview het beeld van A tot Z en draaien aan het begin van ons gesprek de klok ruim dertig jaar terug: hoe het voor Paul en Gonda en de buurtjes Rinus en Ida aan de Aelderstraat allemaal begon..
Samen met Rinus en Ida op zoek naar koopwoning
“In maart 1990 hebben we samen met onze toenmalige buren Rinus en Ida Eisinga de woning aan de Aelderstraat 55 / 57 gekocht. We waren in Emmerhout sinds 1986 ook al buren van elkaar. Het klikte toen direct tussen ons. Rinus en Ida waren op zoek naar een koopwoning omdat de huurprijzen steeds verder stegen. Op een gegeven moment ontstond het idee om samen naar iets te kijken. Het huis aan de Aelderstraat in Aalden stond op dat moment in de krant en heel toevallig was Gonda er langsgereden. Het sprak ons allen wel aan. We hebben samen de woning bekeken en we wisten ook direct al wie aan welke kant ging wonen”, blikt Paul terug.
Bod was zeker niet de vraagprijs
Er moest wel heel veel aan de woning gebeuren wat het viertal aan het twijfelen bracht. “Ons bod was vanwege al dat achterstallige onderhoud op de woning ook zeker niet de vraagprijs. Met het idee van niet geschoten altijd mis en het gevoel dat we wel eens achter het net zouden kunnen vissen, kregen we twee weken later het bericht dat we koper waren. We waren blij verrast en hebben het er daarna nog vaak over gehad waar we terecht waren gekomen als de koop niet door was gegaan”, lacht Gonda.
Gezamenlijk opgeknapt
Gezamenlijk werd de woning opgeknapt en zowel het hele huis als de tuin kadestraal op twee huisnummers - 55 en 57 - laten zetten. “Bij de aankoop van het huis was alleen het voorhuis gescheiden en de deelruimte en de tuin niet. Sommigen zeiden: hoe kun je nou samen met je buren een huis kopen? Wij antwoorden dan dat wij in ieder geval wisten wie er naast ons kwamen te wonen en dat het niet anders was dan een twee-onder-één-kap woning. Samen zijn we jaren bezig geweest om de boerderij op te knappen en te verbouwen. Ieder zijn eigen kant en tempo. Als het nodig was hebben we elkaar steeds met raad en daad geholpen.”
Altijd 'achterom'
Paul en Gonda en Rinus en Ida hebben destijds ook bewust bij de tuinafscheiding, tussen de woningen, een toegangsdeur laten zetten, zodat ze altijd ‘achterom’ naar elkaar toe konden gaan. “Niet dat we de deur plat liepen, maar dat je toch, vooral bij noodsituaties, direct naar elkaar toe kon gaan. We hadden toentertijd de baanderdeuren nooit op slot, maar de laatste jaren helaas wel ...”
Tied veur de zaoterdagmiddag borrel
In de winter zagen we elkaar niet zo vaak en dan organiseerden we, vooral in het begin, een risk avondje onder het genot van een pizza, biertje en wijntje. Bij de zomerdag was je in het weekend meer in de tuin bezig en dan klonk het steevast tussen vier en vijf uur: tied veur de zaoterdagmiddag borrel? We hebben elkaars kinderen zien opgroeien; hebben lief en leed met elkaar gedeeld. En nu zijn we geen buren meer. Dat is wel een aparte gewaarwording, maar de vriendschap zal er niet minder om worden en we zullen voor elkaar klaar staan als er wat is. Het is maar 10 minuten rijden met de auto".
Verkoop huis: het was wel even slikken
Vorig jaar - in het paasweekend - vertelden Rinus en Ida dat ze verhuisplannen naar het naburige Sleen hadden. Dat was voor Paul en Gonda wel even slikken. “We hadden het er wel eens over gehad dat we rond onze pensionering wel kleiner wilden wonen en dan in Emmen. En omdat je toch een gedeelte van je huis niet (meer) gebruikt en de tuin toch wel groot is besloten wij ook om actie te ondernemen. Michiel had al een paar keer aangegeven dat hij graag in zijn ouderlijk huis wilde wonen. Hij woonde samen met Louise in een hoek (koop)woning in de Rietlanden. Voor de grap hadden we wel eens gezegd om maar van woning te wisselen. Op zich vonden wij hun huis in de Rietlanden niet verkeerd.”
Foto's: Gerda Looije
Bij woningruil komt heel wat kijken
De aanstaande verkoop van de woning van Rinus en Ida, vormde ook voor Paul en Gonda aanleiding om met Michiel en Louise in gesprek te gaan of ze nog steeds wilden ruilen van woning. “Dat bleek het geval, maar onze dochter Annemiek moest het er natuurlijk ook mee eens zijn. Omdat er bij een dergelijke transactie veel komt kijken, hebben we onze adviseur bij Vrieling in Westerbork gevraagd of het überhaupt mogelijk was. Hij vond dit een uitdaging om het uit te zoeken en dat heeft ons heel erg geholpen, want anders waren we niet uit al die wet- en regelbrij gekomen. Al met al heeft het wel een half jaar geduurd voordat alles in kannen en kruiken was.”
Een stuk rustiger dan Aalden
Sinds december is de woningdeal een feit en werd de verhuizing in gang gezet. “Voordeel was dat we al steeds spullen bij elkaar op zolder en lege slaapkamer konden zetten en meubels alvast omwisselden en met de verhuizing waren we in één ochtend klaar. Tuurlijk was het voor beide partijen even wennen. We hebben nu een kleine tuin en minder ruimte in huis, maar dat heeft ook zijn voordelen. Gonda kan in één dag het hele huis schoonmaken en de tuin is ook in één middag weer lenteklaar. En we wonen rustiger dan in Aalden. Hier komt alleen bestemmingsverkeer in de straat, maar langs de Aelderstraat gaat het de hele dag door. Op vijf minuten lopen de bushalte naar Emmen en 10 minuten lopen treinstation Emmen-Zuid.
Wat ze gaan missen …
Wat Paul en Gonda vooral zullen missen? “De ruime tuin, de buurtjes, vrienden, sportpark ‘t Alterbarg, Sweelpop, Folk veur Volk en veel andere activiteiten. “Bovenal zullen we het dorpse gaan missen. Het gevoel deel uit te maken van een gemeenschap waar veel mensen elkaar nog kennen en waar men nog oprecht geïnteresseerd is in elkaar. In een grote woonwijk is het toch allemaal een stuk anoniemer ook al hebben we inmiddels goed contact met de directe buren.”
Levendige buurt in de Rietlanden
Wat de twee oud-Aaldenaren wel terug krijgen is een levendige buurt met jong en oud door elkaar, een uitgebreid winkelcentrum en ze zijn zo in Emmen-centrum. “Bovendien hebben we nu meer tijd voor de caravan in Wanneperveen. Natuurlijk zullen we nog vaak met weemoed terugdenken aan onze tijd van ruim dertig jaar Aalden. Desondanks hebben we een goed gevoel over de woningruil. Vooral omdat op deze manier onze jongelui groter kunnen wonen en verder kunnen bouwen aan hun toekomst. Wat verder ook mooi is om te zien is dat Michiel en Louise het goed kunnen vinden met hun buurtjes en leeftijdsgenoten Richard en Simone, die in het oude huis van Ida en Rinus zijn komen wonen."
Oes Eig'n Kraantien
