Toen ’t vrouwgien veurige week dinsdag op de zang kwam, toen waren der
’n paar dames, die trakteerden op ”beschuit met muisjes”.
Fennie en Annemarie waren allebei veur de twiede keer opoe worden.
Non ja, opoe ? Dat is al lang oet de tied, vandaag en de dag het dat ”oma”.
Dat klinkt natuurlijk ok veul beter. Trouwens, dat woord is nogal iens an veraandering underhevig west heur, want mien vrouwgien hef hiel vrogger nog ’n otien had. Hoe zul dat toch kommen, dat ’t bij de vrouwlu zo vaak aans is gaon hieten en bij de mannen niet. Ik denk dat ik ’t wal deurheb, vrouwlu bint non ienmaol net zo veraanderlijk as ’t weer, wat ik je brom !