’t Is deze zaterdag een van de eerste mooie dagen van de lente. We fietsen langs het grote Zuidenveldterrein aan de Burg. Tonkenstraat richting Benneveld. We zijn geen kenner, maar zo op het oog ligt het terrein er mooi bij. In de Stroeten gaan we rechtsaf de zandweg op naar de visvijver met aan onze rechterkant het natuurgebied De Klencke. Vrije wandeling op wegen en paden lezen we op een bordje. Da’s mooi, maar blijkbaar niet overal volgens het bordje iets verderop: kwetsbaar natuurgebied, geen toegang.
Bij de visvijver raken we aan de praat met Henk Nijenbanning uit Benneveld. Volgend jaar wordt hij 65 jaar en hij wil het dan wat rustiger aan gaan doen. De koeien zijn al verkocht, bouwboer blijft hij voorlopig nog wel. We constateren dat zijn dorp in de loop der jaren veranderd is. In de jaren na de oorlog waren er nog 44 melkleveranciers in Benneveld, nu zijn het er nog maar drie.
In en boven het natuurgebied zien we weinig leven, maar dat zal ongetwijfeld aan ons ongeoefende (natuur)oog liggen. Toch maar eens met een deskundige gids op pad.
Het laatste stukje van de zandweg, vlak voordat we linksaf gaan naar de Westersteeg, lijkt zowaar op een heuse kasseienstrook.
‘t Is deze zaterdagmiddag rustig in Benneveld, bijna hoorbaar stil. Misschien wel juist daardoor valt het op hoe mooi het dorp eigenlijk is met zijn vele oude boerderijen. We zien zelfs het jaartal 1778 op de gevel van no. 13 staan. Niet voor niets, beseffen we, is de kern van Benneveld aangewezen als beschermd dorpsgezicht.
Bij Antiquariaat ’t Leitze Pleijn op no. 27 is het een oase van rust. De naam alleen al maakt ons nieuwsgierig naar de geheimen van dit voormalige café. Omdat een vermelding van openingstijden ontbreekt, besluiten we maar door te fietsen. Op internet lezen we later dat men alleen op afspraak open is. De informatie op de site belooft in ieder geval veel goeds.
De aanblik op havezate De Klencke en de omringende omgeving is en blijft geweldig. Legaat Goddard-van der Wijck lezen we voortdurend op de bordjes in het natuurgebied.
Wie o wie is deze meneer of mevrouw, vragen we ons af. Wederom is internet behulpzaam. Mevrouw Goddard-van der Wijck was eigenaresse van de havezate. In 1961 heeft zij haar hele bezit nagelaten aan Natuurmonumenten.
Achter Oosterhesselen zoeken we het fietspad naar Oud Aalden op. Na zo’n 100 meter komt links de Wethouder Willem Nijhovinghoek in beeld, althans wat er van over is. En dat is, constateren we, niet veel. Ooit stonden er drie banken en een steen met opschrift. Wat we nu zien is een verwaarloosde hoek met een met mos overwoekerde steen en een bankje waar Tinus blijkbaar graag mocht zitten (Tinus zien bankie lezen we). Kom op gemeente Coevorden, doe hier iets aan!
Het natuurterrein aan onze rechterkant is mooi, maar ook nu valt ons de stilte weer op. Waar zijn die vogels, waar zijn die reeën? Volgens Harry Kienecker uit Oosterhesselen, die we toevallig onderweg tegenkomen, zijn ze er echt wel. Je moet echter, legt Harry uit en we waren er al bang voor, naast hart voor de natuur ook oog voor de natuur hebben.
In Oud Aalden praten we even met Egbert Schepers. Egbert belooft ons namens Folk veur Volk een paar leuke verrassingen op het komende Zuidenveldfeest. We zijn benieuwd!
Bijschrift foto: De Klencke, een groots natuurgebied. Foto Ina Brinks.
