Het zit er veurlopig weer op. Wij bint weer in hoes, ´t campertie stiet weer op stal.
Allerlei dingen gaot opiens weer een grotere rol speulen, die vreselijke oorlog van Rusland met Oekraïne, met as gevolg dat er weer een grote vluchtelingenstroom op gang kommen is. Elkenien hef met het Oekraïnse volk te doen en ok in oes land wordt ze met open arms ontvangen, zie kriegt underdak bij gezinnen en zo en zie mugt ok warken as der wark veur ze is, wat dat betreft hebt ze een streepie veur op mèensken oet aandere landen die ok gien dak meer boven de kop hebt en ok nog steeds massaal op de vlucht bint in de hoop op een beter leven.
Vaak komt ze bedreugen oet, dan moet ze boeten op de grond slaopen zoas in Ter Apel. Der is gien plek meer in de herberg veur zu'n koppel boetenlanders.
Deur de oorlog bin wij ok nog ies in een energiecrisis beland, wel har dacht, dat zowat ooit nog weer zul gebeuren, daj bang moet weden daj in de kolde komt te zitten umdaj de hoge rekeningen niet meer kunt betalen! Aal meer mèensken moet hen de voedselbank, de bosschuppen bint niet meer te betalen, mar...op een doodgewone zundagmörgen in november red de ien nao de aandere auto het terrein bij Thijs en Aafke op veur de compleet volgeboekte brunch. Ik begriep der niks van!
En dus kies ik veur struisvogelpoletiek en richt ik mij mar weer op de dagelijkse dingen, want de plicht röp weer!
Der möt nog dit en der möt nog dat, Sunterklaos lat weer van zuch heuren, der bint weer een koppel verjaordagen, de kerstboom möt weer in de kamer, de kalkoen möt weer slacht worden, het jaor lop bijna weer ten einde en dus moe'k weer 'oh en ah' roepen as der vuurwark ofscheuten wordt, terwijl hiel veul dieren stief komt te staon van de stress en eigenlijk moe'k ok nog euliebollen en knieperties en rollegies bakken en gao mar deur en gao mar deur. Non ja, dat moeten, dat nim ik met een körreltie zolt! 'k Heb 't nooit zo goed begrepen, mar ik heur mien moe nog zeggen: moeten is dwang en schreien is kindergezang!
Mar as schreien kindergezang is, dan bin ik nooit volgruid, want Bram gung dood en ik heb wat schreien daon! Oeze kleine dappere dodo, die veur de duvel niet bang was, oes kameraodtie, oes allessie, was agil nog niet zo hiel old, har best nog een paar jaor met kund, mar de nieren leuten hum in de steek en dus mussen wij hum laoten inslaopen, dat was goed zeden ze, want wij muchten niet allent an oes zölf denken. Dus.. wij wolden het beste veur hum, mar het dee zó zeer, ik wil 't nooit meer met maken, dat kan 'k je wal vertellen.
Overal gung e met oes hen, in de camper, achterop fietse en as 't ienigszins kun ok nog met op vesite. Wij bint non een maond of vief wieder en het wil mar niet wennen, het vuult as ow niet meer compleet bint. En zeg nooit tegen mij: kom op, het was mar een hond, want dan bin ik in staot um je een triezel te verkopen!
Het klopt wal, het was ''een hond'', mar het was niet ''mar een hond", het was oeze hond, oes Bram!
Oes Eig'n Kraantien
