En daor gung ’t hen ! 
Een klein bang wichtie wuur in de bus zet en ofvoerd naor vekaansiekolonie
Zwartendijk, Egmond an Zee.
Het wichtie keek niet op of um en an de reis leek gien einde te kommen,
aal wieder van hoes. As ’n bang vogeltie wuur ze in Alkmaar in ’n aandere bus zet, die zul heur naor de plek van bestemming brengen.
De schoeljuffrouw en de vrouw van de hoesarts, die met waren, prebeerden op heur in te proten deur te zeggen, dat ze iens hen boeten mus kieken.
In de verte kunden ij de dunen al zien !
’t Kun heur niks schelen, ze har overal lak an.
Ze dacht mar an ien ding : zes week x 7, dat was twieënvirtig nachties slaopen.
Ze har de taofels op schoel goed leerd.
En wat zul heur hondtie, dat achterbleven was heur missen !
Het was al ’n old siepie en ’t hiette Tommie. ’t Was eigenlijk een lillijk klein röthondtie, altied met zien gebleek. ’t Was zó slim, dat een tante die in de buurt woonde, zee : ”Aj ’t hondtie heurt, dan weej dat ’t wichtie deran komp”.
Mar ze waren zo wies met mekaar !
Ooit was ’t iens an kommen lopen en heur pap en mam wolden ’t niet holden, want toendertied bestun der nog hondenbelasting. En dat kun ja niet.
Veuls te duur ! Het geld gruide de olde lu toch zekers niet op de rugge !
Mar de gemiente Slien streek met de haand over ’t hart. As ze Tommie huulden, dan waren ze vrij van ’t betalen van belasting. Och ja, toen bestun zo wat nog. Toen was ’n mèensk nog gien nummer. Daor huuj non niet meer met an te kommen. Mar ’t kwam mooi oet, want ’t wichtie wol ja altied al zo geern
’n hondtie hebben. ’t Beesie mus vanzölf ok eten, mar dat was ’t slimste niet. Der bleef miestal wal wat over van wat de pot schafte, dat sopte heur mamme dan wal deur mekaar hen.