Veurige week bin’k hen de vergadering van dörpsbelangen west.

Het gung over van alles en nog wat, mar een paar dinger spreuken mij toch wal arg an. Bijveurbeeld, een paar kinder, die slim geern een speultuuntie wolden. Zie hadden een hiele koppel handtiekeningen verzameld en die beuden ze de veurzitter an. Da’s toch geweldig ?

’t is ja ok agil gien slecht idee, want dan bint ze tenminste van de straot of en daormet kom ik geliek op ’t volgende punt, ’t is levensgevaorlijk op straot, umdat hiel veul mèensken veuls te hard riedt bij oes op ’t dörp.

Mar wel bint dat dan, die mèensken ? Non in de zaal bij die vergadering daor zaten ze niet. Tuurlijk niet ! Ik ok niet.

Gieniene döt ’t en toch gebeurt ’t !

En met ’t schaamrood op de kaken geef ik bij dizze eerlijk toe, dat ik ’t ok wal iens doe ! Niet meer zo vaak as vrogger, want toen he’k ’t iens presteerd da’k in tied van hoogoet twintig minuten twie keer op de bon slingerd weur in

En daor gung ’t hen !

Een klein bang wichtie wuur in de bus zet en ofvoerd naor vekaansiekolonie

Zwartendijk, Egmond an Zee.

Het wichtie keek niet op of um en an de reis leek gien einde te kommen,

aal wieder van hoes. As ’n bang vogeltie wuur ze in Alkmaar in ’n aandere bus zet, die zul heur naor de plek van bestemming brengen.

De schoeljuffrouw en de vrouw van de hoesarts, die met waren, prebeerden op heur in te proten deur te zeggen, dat ze iens hen boeten mus kieken.

In de verte kunden ij de dunen al zien !

’t Kun heur niks schelen, ze har overal lak an.

Ze dacht mar an ien ding : zes week x 7, dat was twieënvirtig nachties slaopen.

Ze har de taofels op schoel goed leerd.

En wat zul heur hondtie, dat achterbleven was heur missen !

Het was al ’n old siepie en ’t hiette Tommie. ’t Was eigenlijk een lillijk klein röthondtie, altied met zien gebleek. ’t Was zó slim, dat een tante die in de buurt woonde, zee : ”Aj ’t hondtie heurt, dan weej dat ’t wichtie deran komp”.

Mar ze waren zo wies met mekaar !

Ooit was ’t iens an kommen lopen en heur pap en mam wolden ’t niet holden, want toendertied bestun der nog hondenbelasting. En dat kun ja niet.

Veuls te duur ! Het geld gruide de olde lu toch zekers niet op de rugge !

Mar de gemiente Slien streek met de haand over ’t hart. As ze Tommie huulden, dan waren ze vrij van ’t betalen van belasting. Och ja, toen bestun zo wat nog. Toen was ’n mèensk nog gien nummer. Daor huuj non niet meer met an te kommen. Mar ’t kwam mooi oet, want ’t wichtie wol ja altied al zo geern

’n hondtie hebben. ’t Beesie mus vanzölf ok eten, mar dat was ’t slimste niet. Der bleef miestal wal wat over van wat de pot schafte, dat sopte heur mamme dan wal deur mekaar hen.

Het is vandaag dunderdag de ningtiende febrewari twie doezend tien en koning winter hef oes nog steeds in zien greep.

Ik heb met moedwil het jaortal derbij schreven in verband met ’t naogeslacht.

As der over ’n hiele koppel jaor, wanneer ik al lang oet de tied bin, dit ”Oes eig’n kraantie” argens veur de dag komp, ij weet ’t mar nooit

( misschien wordt e wal achter ’t behang plakt ), dan kunt de mèensken, die dan leeft nog ies lezen, dat ’t van half december 2009 tot zeker halverwege febrewari 2010 dik winter was. Snei, snei en nog ies snei ! Alle dagen kold en ’t zolt was op, dus ’t was overal glibbern. De ien nao de aander belandde met botbreuken in ’t ziekenhoes.

En misschien zegt de mèensken dan ok wal tegen mekaar : ”Dat was dat en dat vrouwgie, dat luup aaltied met zu’n zwart hondtie, die schreef die stukkies”.

En dan ziej ’t mar weer : ”Wel schref, die blef !”

Zweeloo, kunstenaarsdorp !!!

Tja..einlijk zulden wij Zweeler met de börst veuroet moeten lopen van trotsigheid, mar dat lig toch wal ’n beetie aans.

Wij schaamt oes d’ogen oet de kop veur al die verpauperde gebouwen in oes dörp. De gezelligheid is wied te zuken !

Iene Jan Seubring oet Aalden trök as eerste an de bel met ’n stukkie in oes eigen kraantie. Hie vun, dat er as de gezwinde weerlicht wat gebeuren mus.

Gelukkig stak der ies weer iene de kop boven ’t meiveld oet.

En of e geliek hef !!

Een toertie leden heb wij bij op de zang een Oostenrieks liedtie leerd, dat hiette : ”Es schwickt und es schwackt”.

Dat holdt zo ongeveer in, dat je ’t aal overal zeer döt. De iene dag hej dit en de aandere dag weer dat.

En...aj ’t non maar in de kont hadden, dan kunden ij ’t oet schieten, mar helaas pindakaas, dit keer was ’t mien arm.

Ik begreep der niks van, mar ’t dee allergloependst zeer.

Dus ik hen de dokter, net as in dat liedtie : ”Drum geh i zum docta und da bin i schon wieda pumpela gesund”! Ja, was ’t mar waor, niks simsalebim !

Wij hebt net een paar mooie dagen achter de rugge.

’t Vuulde al echt veurjaorsachtig an.

Mar vandaag is ’t compleet snertweer. ’t Regent an ien stuk deur. En ij kunt klagen en stennen waj wult, mar ij doet ’t er niks an.

Mien moe zee eerder aaltied : ”Da’s mar goed ok, want aans dan kriej nog veul meer oorlog en geweld in de wereld”.

En da’s natuurlijk ok zo, want ’n mèensk is betoeren een raar ding.

’t Is lang leden, da’k reur west bin met babbelegoegies.

Mar ’t kan je vast niks schelen ,want ik heb al lang in de gaten, dat de schrieverij van Binkie veul meer op pries steld weur as mienende..

Toevallig las ik der lèest wat over in ien of aander blad en het bliekt dat alles wat deur dieren verteld wordt, slim bij mèensken in de smaak valt.

Bink kan zuk veul meer veroorloven as ik. ’t Is ja mar ’n hond en die wet ja niet beter.

Hie kraomt er van alles oet. Och, ik duur ok wal n grommegie deursloeken, mar over ’t algemien loop ik toch wat meer in ’t gareel zuw mar zeggen.

Babbelegoegies is veurig jaor oetkeuzen as ’t mooiste Drèentse woord. Veur ’t geval daj niet weet wat of ’t betiekent, za’k je dat eempies oet de doeken doen. Babbelegoegies betiekent er malligheid of fratsen, mar ok wal gewoon praoties.

En toen dacht ik van yes !!!

Dat kan ik ok wal, praoties verkopen. As de beste !! Ik heb ja ’n goeie leermister had ! Juust.....mien hond ! Binkie ! Weej nog wal ?